James Abbott McNeal Whistler (1834-1903)

Naceu en Lowell, Massachusetts, Estados Unidos. Nos seus comezos foi pintor de estilo realista victoriano clásico e posteriormente evolucionou a unha forma de neo-impresionismo.
Aínda novo traballou xunto ao mestre Courbet. Whistler nunca chegou a ter a fama dos seus pares Manet e Degas quen o superaron en xenialidade e técnica. Un dos artistas que recoñecía a súa admiración por Whistler foi o famoso pioneiro do impresionismo Camille Pissarro.
Durante 1866 viaxou a Valparaíso, para apoiar aos rebeldes criollos que desexaban emancipar a Chile da tutela española. Nesa estadía pinta varias paisaxes mariñas, que logo leva a Europa, lugar onde foron moi apreciados, unha das cales é Sinfonía en gris e verde: O océano.

Harmonía en verde e rosa: O salón de música, 1860-61


Rosa y plata: La princesa del país de porcelana, 1864


Sinfonía en branco. Num. 2. A mociña branca, 1864


Composición en gris e negro: Retrato da nai do artista,1871

Hai moitas teorías ou lendas acerca deste pousado. Para algúns teóricos, podería ser que a modelo que ía pousar non puidese ir e a súa nai puxésese no seu lugar. A idea dun cadro dentro doutro cadro vese aquí na estampa que reflicte unha Vista da Tamisa. Na época vitoriana, o incluír un título como Composición non adoitaba gustar, así que Whistler colocoulle o subtítulo de Retrato da nai do artista. O cadro é moi simple, non ten máis que dous puntos fortes para que se desvíe a mirada. Un deles é a nai, Ana Matilda de 67 anos, e outro a estampa colgada na parede. O demais é o fondo, sen detalles, dun cortinaxe negra e unha parede neutra. As cores ademais tamén son moi neutras, o importante é o propio retrato.

Harmonía en gris e verde: Miss Cicely Alexander,1872-73



Maud Franklin, 1875


Nocturno en negro e ouro: O cohete descendente, 1875

Composición en negro: Dama con botíns amarelos - Retrato de Lady Archibald Campbell 1882-84

Composición en cor carne e negra: retrato de Théodore Duret, 1883-84

Annabel Lee, 1890
Este pastel sobre papel marrón, tamén coñecido polo título de Níobe. A disposición da figura e o evocado uso da cor é propio do entorno simbolista de Mallarmé.

Marrón e ouro (Autorretrato) 1895-1900

Para a pose deste cadro o autor baseouse no de "Pablo de Valladolid" de Velázquez. É un testimonio patente da influencia que exerceu Velázquez sobre Whistler ao longo da súa vida profesional, o mesmo que Manet.