imaxes tomadas da redePintura Barroca
Óleo sobre lenzo (2,30 x 1,75 m)
Realizado entre 1600 e 1601
Caravaggio (Michelangelo Merisi)
A capela Caresi. Santa María de Popolo. Roma
Iconografía:
A pintura representa o martirio de San Pedro por medio da crucifixión, aínda que Pedro pediu que a súa cruz fose posta ao revés para non imitar ao seu mestre, Cristo. O gran lenzo mostra a tres romanos, figuras tenebrosas, co rostro oculto loitando por erixir a cruz do ancián pero musculoso san Pedro. Pedro é máis pesado do que o seu corpo con moitos anos suxeriría, e a erección da súa cruz require os esforzos de tres homes, coma se o crime que perpetran xa lles pesase. Tiran, levantan e fan panca contra a cruz, en posicións toscas, como queda en evidencia no home do traseiro amarelo cos pés emporcados que queda na parte esquerda do primeiro plano.
Esta crucifixión non é sanguenta, pero non está ausente a dor.
Análise formal e valoración estética
Coa redución das figuras a catro, coa colocación destas nuns primeiros planos sobre fondo escuro, coa iluminación e o naturalismo dos rostros e actitudes rompe Caravaggio coa súa tradición pictórica e iconográfica. O corpo de San Pedro segue o movemento oblicuo da cruz; ten os pés e os xeonllos dobrados máis altos que a cabeza, pero esa desviación con respecto á horizontal non é tan grande que perturbe ou distorsione. O santo está aínda consciente, é capaz, ata certo punto, de moverse e comunicarse. Ten o amplo peito xirado ata onde lle é posíbel, e alzados os ombreiros, de sorte que nos ofrece unha vista completa, aínda que en parte escorzada, do seu corpo musculoso e branco.
O artista reduciu a catro o número de figuras e compuxo con elas un esquema moi meditado: construíu unha especie de roda, cuxo centro é o punto medio da cruz e os radios son os corpos do santo e dos tres homes. É unha disposición aberta e flexible, nun espazo que resulta escaso para o desenvolvemento da acción. De aí que algúns detalles escapen dos límites do cadro (cruz, pé, manto verde...). Dá a impresión de que a roda cuxos radios viventes se cruzan diagonalmente podería comezar a xirar.
A composición está perfilada pola incidencia dunha luz dirixida cara as figuras que se recortan sobre un fondo escuro que oculta as dimensións dun espazo que pode ser indefinido. Da escuridade xorden as figuras situadas en dous planos paralelos, un tras outro, en cuxa determinación os focos de luz actúan como axentes principais, pois iluminan e separan aos personaxes creando espazo entre eles e orixinando ao mesmo tempo o característico claroscuro do tenebrismo.
Óleo sobre lenzo (2,30 x 1,75 m)
Realizado entre 1600 e 1601
Caravaggio (Michelangelo Merisi)
A capela Caresi. Santa María de Popolo. Roma
Iconografía:
A pintura representa o martirio de San Pedro por medio da crucifixión, aínda que Pedro pediu que a súa cruz fose posta ao revés para non imitar ao seu mestre, Cristo. O gran lenzo mostra a tres romanos, figuras tenebrosas, co rostro oculto loitando por erixir a cruz do ancián pero musculoso san Pedro. Pedro é máis pesado do que o seu corpo con moitos anos suxeriría, e a erección da súa cruz require os esforzos de tres homes, coma se o crime que perpetran xa lles pesase. Tiran, levantan e fan panca contra a cruz, en posicións toscas, como queda en evidencia no home do traseiro amarelo cos pés emporcados que queda na parte esquerda do primeiro plano.
Esta crucifixión non é sanguenta, pero non está ausente a dor.
Análise formal e valoración estética
Coa redución das figuras a catro, coa colocación destas nuns primeiros planos sobre fondo escuro, coa iluminación e o naturalismo dos rostros e actitudes rompe Caravaggio coa súa tradición pictórica e iconográfica. O corpo de San Pedro segue o movemento oblicuo da cruz; ten os pés e os xeonllos dobrados máis altos que a cabeza, pero esa desviación con respecto á horizontal non é tan grande que perturbe ou distorsione. O santo está aínda consciente, é capaz, ata certo punto, de moverse e comunicarse. Ten o amplo peito xirado ata onde lle é posíbel, e alzados os ombreiros, de sorte que nos ofrece unha vista completa, aínda que en parte escorzada, do seu corpo musculoso e branco.
O artista reduciu a catro o número de figuras e compuxo con elas un esquema moi meditado: construíu unha especie de roda, cuxo centro é o punto medio da cruz e os radios son os corpos do santo e dos tres homes. É unha disposición aberta e flexible, nun espazo que resulta escaso para o desenvolvemento da acción. De aí que algúns detalles escapen dos límites do cadro (cruz, pé, manto verde...). Dá a impresión de que a roda cuxos radios viventes se cruzan diagonalmente podería comezar a xirar.
A composición está perfilada pola incidencia dunha luz dirixida cara as figuras que se recortan sobre un fondo escuro que oculta as dimensións dun espazo que pode ser indefinido. Da escuridade xorden as figuras situadas en dous planos paralelos, un tras outro, en cuxa determinación os focos de luz actúan como axentes principais, pois iluminan e separan aos personaxes creando espazo entre eles e orixinando ao mesmo tempo o característico claroscuro do tenebrismo.
Este estilo es de los que más me gustan por ese realismo en las expresiones y la fidelidad a la realidad como si fuera una fotografía.
ResponderEliminarEs una obra maravillosa y así explicada se aprecia mejor en toda su grandeza.Abrazos