A moza da perla, 1665, Óleo sobre lenzo, Mauritshuis, Países Baixos
A moza da perla ou Rapariga con turbante é unha das obras mestras do pintor.Como o nome implica, utiliza un pendente de perla como punto focal. Ás veces denominada como "a Mona Lisa do Norte" ou "a Mona Lisa holandesa". O encanto deslumbrante desta pintura imana quizais do que é a vez evidente e intrigante. Vermeer utiliza pouco a definición dos contornos o principio xeral ao que recorre é a da aplicación dunha cor básica modelada mediante o engadido de veladura. Nun universo tan limitado como o deste busto unha vez máis, favorece a continuidade dos espazos. Os ollos, os beizos e o nariz non están delimitados, non están contornados senón modelados pola luz. Esta preocupación polas transicións é evidente na maneira de tratar o contorno do claro rostro despegado do fondo. Sobreimpresiona en certo modo este límite, que suaviza a relación entre as dúas zonas e estende o resplandor da cara ao espazo que a rodea. As sombras maniféstanse mediante unha veladura colocada sobre a cor do obxecto representado, mentres que a unidade así obtida actúa sobre a materia coloreada ata tal punto que o azul do turbante tórnase cálido, ou que o branco dos ollos e o da perla difundan a súa luz.
A moza da perla ou Rapariga con turbante é unha das obras mestras do pintor.Como o nome implica, utiliza un pendente de perla como punto focal. Ás veces denominada como "a Mona Lisa do Norte" ou "a Mona Lisa holandesa". O encanto deslumbrante desta pintura imana quizais do que é a vez evidente e intrigante. Vermeer utiliza pouco a definición dos contornos o principio xeral ao que recorre é a da aplicación dunha cor básica modelada mediante o engadido de veladura. Nun universo tan limitado como o deste busto unha vez máis, favorece a continuidade dos espazos. Os ollos, os beizos e o nariz non están delimitados, non están contornados senón modelados pola luz. Esta preocupación polas transicións é evidente na maneira de tratar o contorno do claro rostro despegado do fondo. Sobreimpresiona en certo modo este límite, que suaviza a relación entre as dúas zonas e estende o resplandor da cara ao espazo que a rodea. As sombras maniféstanse mediante unha veladura colocada sobre a cor do obxecto representado, mentres que a unidade así obtida actúa sobre a materia coloreada ata tal punto que o azul do turbante tórnase cálido, ou que o branco dos ollos e o da perla difundan a súa luz.
O xeógrafo, 1669
Instituto Städel, Frankfurt
Mostra ao científico no medio do lenzo como motivo central. O xeógrafo leva o pelo longo recollido detrás da orella e está vestido cunha toga longa. Sobre a mesa, en primeiro plano, hai un mapa e unha manta empregada para estender os mapas. Sobre o armario do fondo hai un globo terráqueo. O científico comproba con axuda dun compás unha distancia no mapa, pero nese momento mira pola fiestra. A luz dálle na cara, o que indica iluminación e sabedoría. A toga da ao xeógrafo un aire de misterio, o que debe entenderse como unha percepción do científico xeneralizada na época.
A palilleira, é unha das pinturas máis coñecidas do pintor .
Óleo sobre lenzo, montado sobre madeira.
Calcúlase que foi pintado cara a 1669-1670.
Mide 23,9 cm de alto e 20,5 cm de ancho.
Museo do Louvre de París.
Neste caso, trátase dunha moza dedicada ao encaixe, eslombada sobre o seu traballo. A súa mirada concéntrase no labor e no movemento das mans, que manipulan habilmente bobinas, alfinetes e fío. O tema da palilleira é frecuente na literatura e a pintura holandesas, como representación das virtudes femininas domésticas. Esta representación da virtude refórzase na obra a través do pequeno libro cuberto por tapicería sobre a mesa. Aínda que o libro non ten trazos que o identifiquen, case con seguridade é un libro de oracións ou unha pequena Biblia. A ambientación redúcese ao mínimo: un coxín con fíos no primeiro plano, a palilleira no segundo e un fondo monocolor. Vermeer suxire a total concentración da palilleira no seu traballo a través da súa postura forzada e o amarelo limón da súa roupa, unha cor activa e psicoloxicamente intensa. Ata o seu peiteado representa en parte o seu estado físico e psíquico, pois está firmemente suxeito pero, ao mesmo tempo, flúe nos seus rizos . Os claros toques de luz que iluminan a súa fronte e dedos salientan a precisión e claridade de visión que require esta arte tan esixente do encaixe. O cabelo e as mans nacen da luz que, a diferenza da maior parte das obras de Vermeer, entra pola dereita, e non pola esquerda.
Óleo sobre lenzo, montado sobre madeira.
Calcúlase que foi pintado cara a 1669-1670.
Mide 23,9 cm de alto e 20,5 cm de ancho.
Museo do Louvre de París.
Neste caso, trátase dunha moza dedicada ao encaixe, eslombada sobre o seu traballo. A súa mirada concéntrase no labor e no movemento das mans, que manipulan habilmente bobinas, alfinetes e fío. O tema da palilleira é frecuente na literatura e a pintura holandesas, como representación das virtudes femininas domésticas. Esta representación da virtude refórzase na obra a través do pequeno libro cuberto por tapicería sobre a mesa. Aínda que o libro non ten trazos que o identifiquen, case con seguridade é un libro de oracións ou unha pequena Biblia. A ambientación redúcese ao mínimo: un coxín con fíos no primeiro plano, a palilleira no segundo e un fondo monocolor. Vermeer suxire a total concentración da palilleira no seu traballo a través da súa postura forzada e o amarelo limón da súa roupa, unha cor activa e psicoloxicamente intensa. Ata o seu peiteado representa en parte o seu estado físico e psíquico, pois está firmemente suxeito pero, ao mesmo tempo, flúe nos seus rizos . Os claros toques de luz que iluminan a súa fronte e dedos salientan a precisión e claridade de visión que require esta arte tan esixente do encaixe. O cabelo e as mans nacen da luz que, a diferenza da maior parte das obras de Vermeer, entra pola dereita, e non pola esquerda.
Muller sentada ante a espineta 1674-75
Óleo sobre lenzo - Barroco 51,5 cm × 45,5 cm
National Gallery de Londres
Óleo sobre lenzo - Barroco 51,5 cm × 45,5 cm
National Gallery de Londres
A protagonista do cadro é unha nova muller deliciosamente vestida, que toca unha espineta decorada (ás veces fálase dun clavicordio ou dun virxinal), sentada no interior dunha estancia: en liña coa elegancia dos vestidos da moza, tamén o que a rodea é ornamentado e rico, aínda que a vista limítase a unha soa esquina da estancia.No primeiro plano púxose un cordófono de arco; sobre a parede do fondo, un cadro.
Como noutras obras tardías de Vermeer, perdeuse a frescura, convertendo o sistema de distribución dos obxectos no espazo nun estereotipo. Aparece, ademais, un fondo con sombras de negro profundo. Neste cadro xa non é a luz a protagonista, cando nas súas obras anteriores o argumento do cadro era, en realidade, «a penetración da superficie dos obxectos pola luz». Debido a estilización que presenta este lenzo considerase o derradeiro pintado por Vermeer. Aquí o pintor deixa de lado a reprodución precisa e evocadora das materias pola utilización dos resaltos anchos e moi aparentes, que parecen impostos aos obxectos (no marco, a aresta do respaldo da cadeira e a fronte do personaxe. A muller parece inexpresiva e os seus brazos son case amorfos.