Domenikos Theotokopoulos O Greco
Destaca non só a calidade extraordinaria, senón polo novidoso do tema e a liberdade na súa composición. É unha obra que, de algunha maneira, se separa das demais e acapara o interese particular.
Iconografía
O Greco trata o tema clásico de Laocoonte e os seus fillos: Laocoonte sacerdote troiano exhortou aos seus compatriotas a que rexeitaran o xigantesco cabalo onde se escondían os soldados gregos. Os deuses ao ver frustrados os seus plans de destruír Troia, mandaron dúas grandes serpes dende o mar para que estrangularan ao sacerdote e aos seus fillos.
No cadro do Greco a escultura helenística foi profundamente alterada, e en vez de aparecer tres figuras, aparecen seis e a terrible escena non ocorre na praia senón no arrabalde fóra da porta Nueva de Bisagra, que se ve ao fondo, e cara á que camiña o cabalo e que polo tanto Troia non é Troia senón Toledo.
Análise formal e técnica:
O pintor divide o espazo en tres zonas. O conxunto de figuras distribúese a maneira de friso no primeiro termo, contra as rochas do chan. A zona media ocúpaa unha paisaxe de Toledo, concibido con moita liberdade polo autor. A zona alta é un ceo nubarrento que presaxia infinitas desgrazas. A harmonía destes tres niveis horizontais está apoiada e equilibrada polos ritmos verticais da esquerda e dereita da composición. A distribución das figuras afástanse da súa homónima helenística, e separa aos tres protagonistas da escena. Un deles está de pé á esquerda da composición.
O pai e o outro fillo están no chan, o primeiro loita cunha serpe e o segundo xa está morto. As tres figuras principais constitúen unha figura xeométrica con dúas paralelas unidas por unha diagonal. Tres figuras espidas, dúas quizais sexan Apolo e Diana, a dereita, cerran a composición e son como misteriosos testemuños do drama. Un cabalo vai en solitario cara ás portas das murallas de Toledo.
Esta pintura manifesta a frialdade manierista: o pai e o fillo que loitan coa serpe parecen máis empeñados en exercicios circenses que en soster realmente unha loita a vida ou morte. Os réptiles sérvenlle ao Greco para debuxar arabescos no aire que completan o ritmo das figuras. O pintor pasa dun tratamento naturalista, como nas figuras do chan, a unha factura case inmaterial como as tres personaxes da dereita. Pero sempre impón a deformación dos contornos para acentuar a súa forma serpentinata e chameante, tipicamente manierista.
Bibliografía: Trabajos prácticos de Arte, Grupo Ágora
Destaca non só a calidade extraordinaria, senón polo novidoso do tema e a liberdade na súa composición. É unha obra que, de algunha maneira, se separa das demais e acapara o interese particular.
Iconografía
O Greco trata o tema clásico de Laocoonte e os seus fillos: Laocoonte sacerdote troiano exhortou aos seus compatriotas a que rexeitaran o xigantesco cabalo onde se escondían os soldados gregos. Os deuses ao ver frustrados os seus plans de destruír Troia, mandaron dúas grandes serpes dende o mar para que estrangularan ao sacerdote e aos seus fillos.
No cadro do Greco a escultura helenística foi profundamente alterada, e en vez de aparecer tres figuras, aparecen seis e a terrible escena non ocorre na praia senón no arrabalde fóra da porta Nueva de Bisagra, que se ve ao fondo, e cara á que camiña o cabalo e que polo tanto Troia non é Troia senón Toledo.
Análise formal e técnica:
O pintor divide o espazo en tres zonas. O conxunto de figuras distribúese a maneira de friso no primeiro termo, contra as rochas do chan. A zona media ocúpaa unha paisaxe de Toledo, concibido con moita liberdade polo autor. A zona alta é un ceo nubarrento que presaxia infinitas desgrazas. A harmonía destes tres niveis horizontais está apoiada e equilibrada polos ritmos verticais da esquerda e dereita da composición. A distribución das figuras afástanse da súa homónima helenística, e separa aos tres protagonistas da escena. Un deles está de pé á esquerda da composición.
O pai e o outro fillo están no chan, o primeiro loita cunha serpe e o segundo xa está morto. As tres figuras principais constitúen unha figura xeométrica con dúas paralelas unidas por unha diagonal. Tres figuras espidas, dúas quizais sexan Apolo e Diana, a dereita, cerran a composición e son como misteriosos testemuños do drama. Un cabalo vai en solitario cara ás portas das murallas de Toledo.
Esta pintura manifesta a frialdade manierista: o pai e o fillo que loitan coa serpe parecen máis empeñados en exercicios circenses que en soster realmente unha loita a vida ou morte. Os réptiles sérvenlle ao Greco para debuxar arabescos no aire que completan o ritmo das figuras. O pintor pasa dun tratamento naturalista, como nas figuras do chan, a unha factura case inmaterial como as tres personaxes da dereita. Pero sempre impón a deformación dos contornos para acentuar a súa forma serpentinata e chameante, tipicamente manierista.
Bibliografía: Trabajos prácticos de Arte, Grupo Ágora
No hay comentarios:
Publicar un comentario