viernes, 13 de marzo de 2009

O DAVID





Miguel Anxo 1501-4. Mármore. Altura 410 cm. Galleria dell'Accademia. Florencia.

Unha das obras máis coñecidas de Miguel Anxo Buonarroti. Fíxose cargo da obra en 1501 (cando só contaba con 26 anos), e rematouna en 1504, aproveitou un gran bloque de mármore de Carrara que comezara a desbastar Agostino dei Duccio (1463), a quen se lle confiou sen éxito e, posteriormente, a Antonio Rosellino.

O David consérvase na Galería da Academia de Florencia. Tamén se lle coñece como "o Xigante", xa que mide 5'35 m de altura (hai que ter en conta que naquela época non había medios para extraer o bloque das canteiras nin para transportala).

A obra é o triunfo de Miguel Anxo en Florencia porque esta recupera o canon clásico e, ademais, fusiona a noción de beleza cun carácter relixioso e político tradicional en Florencia, xa que a representación de David ten un cúmulo de valores para esta cidade. Converténdose, deste xeito, nun símbolo de vitoria para os florentinos.

Esta enorme escultura confirmou ao artista como o máis prestixioso do seu tempo. Tamén recupera a noción de estatua colosal que Miguel Anxo puido ver en Roma, así como, a nudez (referencia directa á antigüidade); e creou como o escultor clásico Policleto un novo canon que fascinou aos seus contemporáneos.

Cando rematou a obra colocárona diante do Palazzo Vecchio, na Praza da Signoria (centro da cidade) e, de alí, pasou á Galería da Academia en 1873. Aínda que unha copia do David pode verse actualmente na praza. Ao principio, o David estaba destinado a decorar un dos contrafortes da fachada da catedral de Santa María do Fiore, pero unha comisión decidiu que debía ocupar un lugar máis honorífico.

A obra móstranos un proceso de dentro cara a fóra, un movemento anímico interior que se reflicte no seu rostro. Presenta unha anatomía perfecta, é a fusión dun corpo belo e, ademais, ten unha concepción heroica do ser humano.

A figura posúe unha poderosa enerxía nos seus xestos, o que os seus contemporáneos chamaron a terribilità. Unha cabeza grandiosa con mirada altiva, unha man robusta e algo esaxerada, e unha perfecta musculatura. Hai nel unha tensión vital que se mostra nas veas da man. O David ten unha postura desafiante, e difire dalgunhas versións feitas anteriormente por outros artistas. A disposición do seu corpo é tensa pero, á vez, relaxada. As veas das mans e os pés ínchanse, teñen un perfecto tratamento. Do mesmo xeito que os bucles, que recordan á escultura clásica.

Non presenta movemento, tan só volve a cabeza e dobra o brazo.

Ten unha expresión pensativa, non nos está presentando a acción senón a espera; con actitude enérxica espera o momento de atacar ao xigante Goliat. O entrecello engurrado indícanos unha reflexión, a concentración previa antes de lanzar a pedra, sostida pola man en desproporción; a fonda colga das súas costas.

Miguel Anxo non nos mostra a un David vencedor, senón o momento precedente ao acto.

A obra presenta calidade, orixinalidade, harmonía e perfección
.

1 comentario:

  1. Dilaida,

    Muchas gracias por el comentario sobre la Mirra que has dejado en mi Blog. He aprovechado para visitar éste tuyo, entre los varios que tienes,y he de decirte que me gustan mucho esas esculturas que nos presentas. Me parece un Blog muy interesante. Lo visitaré con frecuencia, así como el resto de tus Blogs. De paso, aprenderé un poco de Gallego.

    Te envío un beso desde Barcelona,

    Antonio

    ResponderEliminar