Os FRONTÓNS do Partenón - Fidias
Os frontóns cobren un espazo de oito columnas. O frontón oriental representaba o nacemento de Atenea segundo a versión que nos chegou por Pausanias. A parte central do frontón desapareceu enteira cando se transformou en igrexa e non existen documentos que recollan a súa composición.
No frontón da fachada occidental representábase a contenda entre Atenea e Poseidón polo Ática, ambos feren coas súas armas o chan da Acrópole, para ofrecer aos atenienses os seus dons máis prezados: a deusa fai brotar a oliveira da rocha e Poseidón fai brotar auga salgada. Suponse que aquela contenda desenvolveuse no mesmo escenario da Acrópole en presenza dos primeiros habitantes, Cécrope e Erecteo, tamén representados.
Nas esculturas do frontón oriental, di Pausinias, que se representa o nacemento milagroso de Atenea da fronte de Zeus aberta por un machadazo de Efecto, de cuxa ferida nace a deusa que é coroada como "Niké" en presenza dos deuses e outras figuras, como as Horas e as Parcas, deidades que presiden o nacemento e a morte.
Tamén se atopaban cabezas de cabalos que ocupaban os ángulos máis agudos do frontón. Os corpos espidos, máis que deuses son o prototipo da masculinidad da época, onde a sobriedade simplificadora achega ao mármore formas puras que lle confiren vitalidade e humanidade.
As esculturas femininas van vestidas, pero nelas maniféstase sutilmente a súa personalidade a través dos pliegues das súas túnicas. As Parcas, deidades fúnebres, móstranse adaptadas aos seus corpos os pliegues finísimos das súas roupaxes transparentes.
Os vestidos de Iris e da Vitoria, que habitan aquí no chan, ízanse os pliegues a impulsos do vento, en contraste cos planos de tea serena que adorna a figura da deusa olímpica Hebe, sobre os que se pousan os raios solares.
Os espazos baleiros que aparecen entre os grupos escultóricos que sobreviviron reconstruíronse enchéndoos de deuses e deusas.
Nalgúns lugares o chan reforzouse para poder conter máis peso, é posible que alí se inserisen os carros.
É posible que aparecesen dous carros. Un para Hefesto e Ilicia, a deusa dos nacementos. Xunto a Helio e Selene debería haber varios tiros de cabalos. Os dous carros de Helio e Selene forma parte dunha idea audaz: en ambas esquinas, nunha Helio, Selene na outra, non aparecen, como era habitual reclinadas, senón que os deuses e os seus cabalos xorden do mar, para Helio ou se afunde no mar no caso de Selene.
O espido masculino do Partenón, identificado cun deus fluvial é dramático. O Helio do frontón oriental é relativamente sinxelo, pero a cousa cambia cando chegamos a Selene, os panos revelan as impresionantes formas musculosas que se aprecian baixo eles, os panos axitados polo efecto do vento anticipan un estilo que se imporía ao longo do século, retornando ao virtuosismo do primeiro arcaico pero cunha técnica diferente: chegaban os panos mollados.
Só dúas cabezas se conservaron das estatuas dos frontóns do Partenón: unha é a do mozo recostado que se adoita designar co nome de Teseo; a outra é unha cabeza feminina que se cre fose a da Vitoria. Ambas cabezas son dunha simplicidad sublime, pero aínda ben humana, xa que a forma non se estiliza; idealízase o que é eterno e inmortal na face de cada sexo.
A mesma idealización aparece nas cabezas dos cabalos.
Os frontóns cobren un espazo de oito columnas. O frontón oriental representaba o nacemento de Atenea segundo a versión que nos chegou por Pausanias. A parte central do frontón desapareceu enteira cando se transformou en igrexa e non existen documentos que recollan a súa composición.
No frontón da fachada occidental representábase a contenda entre Atenea e Poseidón polo Ática, ambos feren coas súas armas o chan da Acrópole, para ofrecer aos atenienses os seus dons máis prezados: a deusa fai brotar a oliveira da rocha e Poseidón fai brotar auga salgada. Suponse que aquela contenda desenvolveuse no mesmo escenario da Acrópole en presenza dos primeiros habitantes, Cécrope e Erecteo, tamén representados.
Nas esculturas do frontón oriental, di Pausinias, que se representa o nacemento milagroso de Atenea da fronte de Zeus aberta por un machadazo de Efecto, de cuxa ferida nace a deusa que é coroada como "Niké" en presenza dos deuses e outras figuras, como as Horas e as Parcas, deidades que presiden o nacemento e a morte.
Tamén se atopaban cabezas de cabalos que ocupaban os ángulos máis agudos do frontón. Os corpos espidos, máis que deuses son o prototipo da masculinidad da época, onde a sobriedade simplificadora achega ao mármore formas puras que lle confiren vitalidade e humanidade.
As esculturas femininas van vestidas, pero nelas maniféstase sutilmente a súa personalidade a través dos pliegues das súas túnicas. As Parcas, deidades fúnebres, móstranse adaptadas aos seus corpos os pliegues finísimos das súas roupaxes transparentes.
Os vestidos de Iris e da Vitoria, que habitan aquí no chan, ízanse os pliegues a impulsos do vento, en contraste cos planos de tea serena que adorna a figura da deusa olímpica Hebe, sobre os que se pousan os raios solares.
Os espazos baleiros que aparecen entre os grupos escultóricos que sobreviviron reconstruíronse enchéndoos de deuses e deusas.
Nalgúns lugares o chan reforzouse para poder conter máis peso, é posible que alí se inserisen os carros.
É posible que aparecesen dous carros. Un para Hefesto e Ilicia, a deusa dos nacementos. Xunto a Helio e Selene debería haber varios tiros de cabalos. Os dous carros de Helio e Selene forma parte dunha idea audaz: en ambas esquinas, nunha Helio, Selene na outra, non aparecen, como era habitual reclinadas, senón que os deuses e os seus cabalos xorden do mar, para Helio ou se afunde no mar no caso de Selene.
O espido masculino do Partenón, identificado cun deus fluvial é dramático. O Helio do frontón oriental é relativamente sinxelo, pero a cousa cambia cando chegamos a Selene, os panos revelan as impresionantes formas musculosas que se aprecian baixo eles, os panos axitados polo efecto do vento anticipan un estilo que se imporía ao longo do século, retornando ao virtuosismo do primeiro arcaico pero cunha técnica diferente: chegaban os panos mollados.
Só dúas cabezas se conservaron das estatuas dos frontóns do Partenón: unha é a do mozo recostado que se adoita designar co nome de Teseo; a outra é unha cabeza feminina que se cre fose a da Vitoria. Ambas cabezas son dunha simplicidad sublime, pero aínda ben humana, xa que a forma non se estiliza; idealízase o que é eterno e inmortal na face de cada sexo.
A mesma idealización aparece nas cabezas dos cabalos.
El arte es lo mas bonito del mundo... yo no se vivir sin arte...
ResponderEliminar¡hasta "pa debé" dinero.... hay que tener arte...!!!