Hopper -I

Esta é a primeira entrada, dunha serie que vou facer sobre Hopper.

A pintura de Hopper está chea de paragoxos de natureza desconcertante. Paragoxo dun esteticismo americano que funde as súas raíces en Europa; paragoxo dun estilo que herdou da pintura europea de finais do século XIX, paragoxo ao fin, para quen parece encarnar tan perfectamente Estados Unidos.

A crítica viu sucesivas e incluso simultaneamente a súa obra como a dun naturalista, dun idealista, dun romántico, dun surrealista, incluso como a dun formalista aristotélico ou clásico nos límites da abstracción.É moi difícil vincular a Hopper con algún movemento artístico existente en Estados Unidos desde principios de século.

Hopper non recoñecía máis influencias que a súa propia, e nunca tratou de facer escola.

Os temas de Hopper poden parecer provocadores e ata revolucionarios, pero non ocorre o mesmo coa técnica pictórica. El mesmo se remitía a Velázquez, Hals, Rembrandt, Goya e ás obras preimpresionista de Manet e Degas. Fomenta o enfoque rápido do cadro, grosas pinceladas contrastadas de sombra e claridade para captar unha verdade próxima á reportaxe.
A pintura era para Hopper a expresión de ideas na súa forma permanente.

Casa a carón das vías do tren 1925. Óleo sobre lenzo. 61 x 73.7 cm.
Collection The Museum of Modern Art. Nueva York. Estados Unidos.

Esta pintura simboliza a EE UU: visión enigmática que recorda á Casa das sete chemineas de Hawthorne, e que inspirará a Hitchcock a casa de Psicosis.

Coma no teatro, estamos ante unha escena iluminada esperando que un acontecemento improbable chegue a animar este decorado cuxo único actor é esta impresionante morada. A luz que vén a quebrarse en diagonal aumenta o desasosego, algunhas fiestras perden todo relevo nesta claridade resplandecente, outras case non se destinguen nas sombras, pero ningunha, nin sequera a solaina, ofrece a mínima apertura cara o interior. O misterio é total, deixando unha estraña sensación de abandono.

Muchacha cosiendo a máquina 1921. Óleo sobre lienzo. 48,3 x 46 cm. Museo Thyssen-Bornemisza

Hai sensualidade neses fermosos brazos, tamén na espesa melena. Un agradábel desorden nos obxectos e teas ocupan o primeiro plano que precede a fiestra e a unha parede espida sobre a que destaca o resplandor da luz alaranxada. Esta escena doméstica evoca o recollemento dos interiores holandeses.

Concentrada na súa tarefa solitaria, atrapada na luz dunha fiestra que non deixa percibir nada do exterior, esta moza está preto do Astrónomo e das mulleres de Vermeer.

Noite azul, 1914, Whitney Museum. Nueva York

Pintura da melancolía, alimentada de recordos persoais. Un desexo de festa que se volve artificial pola xorda languidez que envolve a atmosfera e que se concentra no pallaso. Un pallaso branco e triste cos ollos rabuñados polo mesmo vermello da pintura. Este pallaso asemellase a Hopper.

-> Bibliografía: Grandes maestros de la pintura moderna, Laurence Debecque - Michel, Circulo de Lectores.
-> Imaxes baixadas da rede