G. Courbet, O enterro en Ornans, c.1849-1850, óleo sobre lenzo, 314 x 663 cm, Musée d´Orsay, París
Esta obra é, xunto co Taller, a obra mestra de Courbet. Neste caso trátase de representar co maior realismo un enterro, que podería ser o dun familiar (o seu avó materno). O feito anecdótico convértese en todo un acontecemento social, con ampla representación do pobo de Ornans, tanto personaxes oficiais, como familiares.
A razón de presentarnos esta escena, hai que buscala na mesma idea que xustifica ao realismo. A copia en directo, a crónica social, o naturalismo que se achega á anécdota e á crítica social. Un can non é un obxecto "representable" nun enterro, pero, por que non pode aparecer ese animal dentro dun grupo humano numeroso.
A pintura "trata de relixión" pero non é relixiosa; preocúpase pola solemnidade pero tamén é satírica. Encerra unha certa indefinición, os rostros dos seus personaxes non manifestan ningún tipo de intereses ou emocións concretas. Estas ambigüidades e vaguidades non están "aí na pintura" nin constitúen o seu tema, senón que son, máis ben, algo propio da forma en que Courbet representa o tema, os recursos que utiliza para pintalo e para conferirlle unha categoría.
O enterro non parece provocar unha sensación de dor entre os veciños. Ninguén presta demasiada atención á cerimonia e ata o enterrador parece impaciente por rematar. É notorio ata no noso tempo, a naturalidade coa que nos pequenos pobos despiden a un dos seus veciños. Unha cerimonia formal máis.
A obra tamén é un retrato colectivo, está representado en pleno o pequeno pobo de Ornans. O grupo non é homoxéneo nin a súa repartición é simétrico, destacan á esquerda a maioría das autoridades civís e eclesiásticas, recoñecibles polas súas vestimentas, e na dereita o resto do pobo, familiares e veciñas, ataviadas co vestido "para a ocasión". Ao fondo a paisaxe, triste, dun solpor, no que domina a cruz procesional.
A cor predominante é a negra, esa cor negra betume que tanto arrepiaba aos académicos e que estaba case prohibido nas paletas dos pintores. O resto dos tonalidades, varía entre o branco e os avermellados empregados nas roupas, e os tons ocres, verdes e grises da paisaxe.
A composición presenta unha forma de friso, como unha preparación fotográfica.Cando a fotografía comeza a estenderse como un método fiel de reproducir a realidade, o realismo segue confiando na reprodución exacta, para non falsear esa realidade. Aquilo que outros ocultan ou distraen polo súa excesiva crueza, é para Courbet un motivo de orgullo.
No fondo hai unha tremenda influencia das novas correntes científicas, políticas e de pensamento no desenvolvemento da pintura realista. O positivismo, que nace neste século, baséase na observación directa e na experimentación, para todas as actividades humanas.
O cadro non foi aceptado durante a Exposición Internacional de París de 1855. Courbet e outros compañeiros, reaccionaron organizando unha exposición paralela chamada o Pavillón do Realismo, que tivo máis resonancia que as obras "oficialistas".
A razón de presentarnos esta escena, hai que buscala na mesma idea que xustifica ao realismo. A copia en directo, a crónica social, o naturalismo que se achega á anécdota e á crítica social. Un can non é un obxecto "representable" nun enterro, pero, por que non pode aparecer ese animal dentro dun grupo humano numeroso.
A pintura "trata de relixión" pero non é relixiosa; preocúpase pola solemnidade pero tamén é satírica. Encerra unha certa indefinición, os rostros dos seus personaxes non manifestan ningún tipo de intereses ou emocións concretas. Estas ambigüidades e vaguidades non están "aí na pintura" nin constitúen o seu tema, senón que son, máis ben, algo propio da forma en que Courbet representa o tema, os recursos que utiliza para pintalo e para conferirlle unha categoría.
O enterro non parece provocar unha sensación de dor entre os veciños. Ninguén presta demasiada atención á cerimonia e ata o enterrador parece impaciente por rematar. É notorio ata no noso tempo, a naturalidade coa que nos pequenos pobos despiden a un dos seus veciños. Unha cerimonia formal máis.
A obra tamén é un retrato colectivo, está representado en pleno o pequeno pobo de Ornans. O grupo non é homoxéneo nin a súa repartición é simétrico, destacan á esquerda a maioría das autoridades civís e eclesiásticas, recoñecibles polas súas vestimentas, e na dereita o resto do pobo, familiares e veciñas, ataviadas co vestido "para a ocasión". Ao fondo a paisaxe, triste, dun solpor, no que domina a cruz procesional.
A cor predominante é a negra, esa cor negra betume que tanto arrepiaba aos académicos e que estaba case prohibido nas paletas dos pintores. O resto dos tonalidades, varía entre o branco e os avermellados empregados nas roupas, e os tons ocres, verdes e grises da paisaxe.
A composición presenta unha forma de friso, como unha preparación fotográfica.Cando a fotografía comeza a estenderse como un método fiel de reproducir a realidade, o realismo segue confiando na reprodución exacta, para non falsear esa realidade. Aquilo que outros ocultan ou distraen polo súa excesiva crueza, é para Courbet un motivo de orgullo.
No fondo hai unha tremenda influencia das novas correntes científicas, políticas e de pensamento no desenvolvemento da pintura realista. O positivismo, que nace neste século, baséase na observación directa e na experimentación, para todas as actividades humanas.
O cadro non foi aceptado durante a Exposición Internacional de París de 1855. Courbet e outros compañeiros, reaccionaron organizando unha exposición paralela chamada o Pavillón do Realismo, que tivo máis resonancia que as obras "oficialistas".
Courbet, como bien dices, fué el Refuerzo del nuevo realismo
ResponderEliminarÉl Quería traducir al lienzo, se cotidianidad.
También Su trabajo se deriva de su compromiso político y social.
Gracias por haberlo recordado
Eu de pintura a verdade é que non teño moita idea, graciñas por me aportar esta información que gardarei no meu disco duro.
ResponderEliminarBiquiños!